Home is where the bike is…

Lang, lang geleden studeerde ik in Amsterdam. Dagelijks reed ik met de trein naar Amsterdam CS, pakte de metro naar halte Weesperplein en liep het laatste stukje naar mijn school. Tussen de lessen of erna liep ik regelmatig rond in onze hoofdstad. Ik bewoog mij op alle mogelijke manieren voort, behalve op de fiets. Die stond namelijk thuis, in Schagen.

Tot de dag dat ik verhuisde naar Amsterdam en ook mijn fiets een nieuw thuis vond. Ik moet bekennen dat ik nooit liefde voor 020 heb gevoeld. Ik vond het te druk, te vies, te onrustig en misschien zelfs te onveilig. Maar toch waren er momenten dat ik het als een thuis ervoer. En dat kwam door mijn fiets.

Advertentie

Joint Strike Fighter of hondenpoep; kies maar!

Wat is vervelender om in te zitten? Een Joint Strike Fighter of een verse berg hondenpoep? Ik heb wel een voorkeur, denk ik.

Volgende vraag; wat is voor u persoonlijk vervelender: de elf miljard die naar Oekraïne gaat of als uw kind huilend uit de speeltuin komt, omdat hij of zij geprikt is door woeste kluwen brandnetels en bereklauwen. En maakt u eens een keuze tussen aanpassing van de maximum snelheid op ’s lands snelwegen of het feit dat u uw eigen auto niet in uw eigen buurt kunt parkeren. Waarvan ligt u ’s nachts wakker: het aangepaste asielbeleid of het zesde grote evenement deze maand precies buiten uw slaapkamerraam?

Vomar: een dikke vinger met gratis zegeltjes

Ik ben geen ochtendmens. Pas na koffie en een aantal sigaretten ben ik echt aanspreekbaar, daarvoor ben ik letterlijk en figuurlijk een zombie. En deze zombie begint elke dag standaard, zonder uitzondering, met een paar ferme slokken Goedemorgen drinkontbijt. Iets met mandarijnen. En kiwi, als het kan.

Nu doen wij onze boodschapjes wekelijks bij de Vomar. Meestal gaat dat goed, en we zijn niet ontevreden en dus trouw. Maar soms wordt dat soort loyaliteit wel erg op de proef gesteld. Bijvoorbeeld  toen mijn vrouw op 5 juli twee literpakken Goedemorgen kocht met als uiterste houdbaarheidsdatum 6 juli. Misschien had ze daarop moeten letten, maar misschien mag je er ook van uit gaan dat een grootgrutter geen waren verkoopt die rot of bijna-rot zijn.

De deprimerende kunst van het nablussen

Witte rookwolken drijven kalm in de richting van het stadscentrum van Haarlem. Toen ik daar eerder vannacht de hond uitliet, hing er een duidelijke brandlucht. Niet de “plezierige” geur van brandend hout, die doet denken aan knapperende haardvuren en gezelligheid. Nee, dit was een chemische stank. Iets dat niet hoorde te branden ging in de vlammen op.

Bijna een jaar geleden stond ik ook al in de Waarderpolder te kijken hoe een bedrijfspand ten prooi viel aan vuur. Misschien ben ik een soort ramptoerist, maar ook ditmaal kon ik het niet nalaten om te gaan kijken. Niet dat ik alles laat vallen om maar zo veel mogelijk vlammen te zien. Ik heb eerst afgemaakt waar ik mee bezig was en zo’n twee uur nadat ik over de grote, uitslaande brand hoorde, ben ik op pad gegaan. Twaalf uur ’s nachts en te laat voor het echte vuurwerk.

De brand in haar volle kracht.

Huilen naar de maan

Gisteren huilde mijn hond naar de volle maan
en daar verraste ze mij mee
Ik dacht eigenlijk dat dat maar een fabeltje was
had het namelijk nog nooit een hond zien doen
en wolven alleen op de tv

Maar vannacht heb ik het dus mogen zien
en horen
Mijn hond huilde naar de volle maan

De beitelende kunstenaar

Ik ben allesbehalve een kunstkenner. Ook ben ik nauwelijks een kunstliefhebber, omdat ik bij veel “kunst” het idee heb dat ik dat met drie handen op mijn rug en mijn ogen dicht ook nog wel zou kunnen maken. Wat mij het meeste kan boeien op schildergebied zijn vooral de oude meesters, de landschappen en zeegezichten, de kunst voordat ze impressionistisch gingen doen. Nee, ik ben geen kunstzinnig man. Toch, heel soms, word ik geraakt door iets dat voorbij komt. Als ik nietsvermoedend geconfronteerd word met iets bijzonders. En tijdens de Kunstlijn in Haarlem bleek mij dat zo’n unieke kunstenaar zich gewoon binnen wandelafstand van mijn huis bevond.

Zijn naam is Karel Vreeburg en hij is een beeldend kunstenaar. Op zijn website kreeg ik een indruk van het soort beelden dat hij produceert en ik was onmiddellijk verkocht. Ik kan mij niet herinneren ooit eerder beelden te hebben gezien waarbij de kunstenaar zo diep in de steen werkte. Zozeer tot de kern en het hart van een rotsblok ging om daar zijn visies, zijn dromen in uit te beitelen. En wat helemaal bijzonder was, is dat zijn beelden geenszins realistische vormen zijn; het realisme dat kunst voor mij over het algemeen aantrekkelijk houdt.

Het bloed aan de handen van een wethouder

Soms is het fijn om gelijk te krijgen. Soms ook niet, wanneer je daar een hoge prijs voor moet betalen. Een mij onbekend persoon moest slachtoffer worden van een verkeersongeval, zodat ik triomfantelijk  “told you so!” kan roepen. Dat roep ik dan ook, maar zonder blijdschap.

Onlangs schreef ik een stukje over het beleid van GroenLinks-politicus en verkeerswethouder in Haarlem, Rob van Doorn. Blind voor de behoeften van de burgers, het welvaren van de stad en alles wat de logica voorschrijft, doet hij er alles aan om zijn persoonlijke voorkeur voor fietsen en groen door de strot van de Haarlemse burgerij te duwen. Ongeacht de kosten, zowel op financieel als persoonlijk vlak.

Het VanDoornInfarct

In Haarlem is iets bijzonders aan de hand. Zoals elke grote en oude stad kent ook Haarlem een complexe infrastructuur. Een stad die is ontstaan in een tijd dat er geen auto’s bestonden, is in met name een oud stadscentrum niet heel handig ingericht voor de moderne verkeersvereisten. Daar komt bij dat als je het centrum wilt bereiken, je in bijna alle gevallen over het Spaarne moet zien te komen. Dat betekent dat je gebruik moet maken van bruggen. Wie ooit SimCity heeft gespeeld, weet dat je dan met een goed vooropgezet plan moet werken om verkeersopstoppingen te voorkomen.

Groen, groener, fiets!

Wat Haarlem uniek maakt, is dat wij er op de een of andere manier in zijn geslaagd om een wethouder voor verkeerszaken aan te stellen die helemaal niet van verkeer houdt. Dat wil zeggen, als GroenLinks-politicus heeft hij een voorkeur voor fietsers en wandelaars. Maar deze fanatieke fietsenfetisjist geeft er zelfs blijk van een onvervalste autohater te zijn. Als alle Haarlemmers uitsluitend op twee wielen zouden reizen, was dat geen probleem. Maar helaas, in 2012 bezitten veel mensen een vierwieler en hebben daarnaast de onbeschofte neiging om die gore milieuverontreinigers nog te gebruiken ook! Maar daar is wethouder Rob van Doorn, met de macht, het schier onbeperkte budget van gemeenschapsgeld en het groene waas voor de ogen om er een stokje voor te steken.

Haarlem brandt!

Vreemd hoe fascinerend en beklemmend zo’n rookpluim kan zijn. Je weet dat er alleen maar narigheid en verdriet bij zoiets komt kijken, en toch blijf je erbij staan. Brand heeft een bijzondere invloed op velen, zeker ook op mij.

Vannacht in de Waarderpolder

Het was vannacht simpelweg wonderschoon. Nauwelijks wind, een bijna heldere hemel, een halfvolle maan, groots tussen de sterren. En voorlangs dat alles dreef een forse rookpluim afkomstig van een bedrijfspand in de Waarderpolder. Voor vlammen kwam ik te laat, maar de kolkende grijswitte massa die zich uit de resten van het pand perste was imposant genoeg. Vanaf de hoogte van Schoteroog had ik vrij uitzicht op de toestand voor mij, het ratelende water op verwrongen staal, zwaailichten en andere ramptoeristen. En als ik mij omdraaide, zag ik de Mooie Nel glinsteren. Hoorde ik vogels. Zachte bries door lang gras.

De brand in de Waarderpolder (Copyright: Rowin van Diest &112Haarlem)

Op straat sterft een oude vrouw

Als nieuwsconsument in 2012 zie je alle leed van een complete wereld aan je geestesoog voorbij trekken. Je moet je tegen al die doden wapenen met een filter, anders is al dat gefilmde en gefotografeerde sterven ondraaglijk. Zinkt er een veerboot met tien dodelijke slachtoffers, dan haal je je schouders erbij op. En bij honderd? Of misschien bij duizend? Moet een tsunami zes eilandrijken in de Stille Oceaan wegspoelen voor we een traantje laten? Of zelfs dan niet?

Ik durf te beweren dat ik een “harde” ben. Ik kan bij veel toestanden in de wereld mijn schouders ophalen en mij richten op het leed dat mijzelf raakt. Dan heb ik het niet eens over het vallen van een regering of een recessie, maar over het feit dat mijn vrouw soms illegaal mijn sokken draagt. Of dat de vuilnisman een zak laat scheuren bij het inladen en dan de troep niet goed genoeg opruimt. Maar soms, heel soms, komt er zo’n klein nieuwsberichtje voorbij en dat raakt je.

De auto met de veelzeggende resten van de voorruit. (Copyright: Rowin van Diest & 112haarlem.nl)