Acht tips voor de tekstschrijvers die geen tekstschrijver zijn

Ik durf niet te beweren dat het voor alle tekstschrijvers geldt, maar ik denk dat veel van mijn collega’s net als ik een soort zesde zintuig voor spel- en stijlfouten ontwikkelen. Als ik een tekst lees, klinken er bij elke fout alarmschellen in mijn hoofd en loopt de leesdiesel krakend vast. Dat kan handig zijn voor je werk, maar aan de andere kant kleeft er ook een nadeel aan. In zoveel teksten zitten tegenwoordig zo bizar veel fouten, dat het zesde zintuig bijna voortdurend knetterhard in mijn hoofd aan het loeien is. En van al die herrie tijdens het lezen krijg ik hoofdpijn.

Ik hou niet van hoofdpijn. Dus geef ik hieronder acht tips aan iedereen die besluit om eender wat te schrijven en te publiceren. Deze tips zijn gratis en voor niets, dus aantrekkelijk voor iedereen.

Advertentie

Van rap tot gedicht met toelichting

Soms krijg je inspiratie op de vreemdste plekken of momenten. En soms krijg je het op een plek waar dat niet ongebruikelijk is, maar is het aangeleverde creatieve juweeltje wat onverwacht. Dat is wat mij dit weekend overkwam, terwijl ik de hond uitliet.

Terwijl ik kalm met mijn viervoeter rondslenter, verzand ik vaak in gedachten. Deze mijmeringen monden vaak genoeg uit in (flarden van) songteksten of gedichten. Maar dit weekend kreeg ik iets cadeau waar ik niet op rekende: twee strofen die in rapvorm in mijn hoofd opdoken. Een rap. Right.

Domme woorden

Als schrijver kom je nog wel eens in aanraking met de Nederlandse taal. Nu is dat voor mij gelukkig niet zo heel erg, omdat ik een groot fan van die taal ben. De mogelijkheden om je erin uit te drukken zijn schier eindeloos (wat overdreven is, want ook de Dikke Van Dale kent een laatste pagina). Er ligt schoonheid in verborgen, hoe hard je sommige klanken in sommige dialecten ook uitspreekt.

Maar al het goede kent een keerzijde. Bepaalde leenwoorden uit buitenlandse talen zijn mij soms een doorn in het oog, met name wanneer we spontaan Engelse woorden gaan gebruiken waar uitstekend bruikbare Nederlandse opties zijn. Vooral het bedrijfsleven maakt zich hieraan schuldig. Een Chief Financial Officer is in mijn wereld nog steeds de Directeur Financiën of zoiets.

Ook ben ik niet altijd een fan van bepaalde “groei” die de taal doormaakt. Ik hoor dan vergoelijkende geluiden over dat levende talen zich nu eenmaal door ontwikkelen. Dat zal best. Toch stierf ik elke keer een beetje wanneer ik iemand heel blij “vet” hoorde zeggen over iets dat (in mijn optiek) helemaal niet vet was. Kennelijk zijn er tal van overdrachtelijke toepassingen van dat woord mogelijk, waar ik meer aan de letterlijke betekenis dacht. De kip die ik zondag in de oven bereidde vond ik bijvoorbeeld best vet. Maar vet betekent eigenlijk ook dope, zeg maar.

Er zijn echter ook oer-Hollandse woorden die al jaren in gebruik zijn, waarvan de tranen in je onderbroek springen als je er even over nadenkt wat je eigenlijk zegt. Tijd om een persoonlijke frustratie te uiten.

Koffiezetapparaat.

Welke onderontwikkelde taalvirtuoos heeft dát nou weer bedacht! Een koffie-zet-apparaat. Een apparaat dat koffie zet. Jawel, het laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Je moet wel een enorme kneus zijn om niet te begrijpen waar dit apparaat voor bedoeld is. Maar het is zo ongelooflijk lomp in zijn eenvoud, dat ik er kippenvel van krijg.

Auto = mensenvervoermachine
Vis = inhetwaterzwemmer
Mens = optweebenenloopzoogdier
Telefoon = pratenmetelkaaropafstandapparaat
Kauwgum = mondlekkerlatenruikensnoepje

Moet ik nog even doorgaan of is duidelijk waarom dit een oliedom woord is? Of is het briljant? Zouden we eigenlijk meer van die woorden moeten hebben? Ik ben er niet zeker van. Ik weet alleen dat ik het idee heb in de maling genomen te worden als ik over dat woord nadenk. Alsof de bedenker van die machine meende dat de gebruiker ervan gemiddeld genomen niet veel intelligenter zou zijn dan… dan een koffieboon?

Ik ben wel benieuwd of meer mensen dit hebben. Mocht iemand nog een frustrerend woord hebben, dan hoor ik die graag. Wellicht is er nog een vervolgje mogelijk of kunnen we een taalrevolutie beginnen.

Revolutie = inopstandkomtegenietsdatwenietleukvindenactie

Foto en bijschrift: poesjes

Enkele jaren terug was ik actief op de inmiddels ter ziele gegane Verhalensite. Daar ben ik toen een projectje begonnen waarbij ik een foto plaatste en alle schrijvers en dichters hierop los mochten gaan. Alles was goed; bedenk maar wat! Onlangs kwam ik bij toeval zo’n foto en mijn bijdrage tegen. Voor uw vermaak (naar ik hoop) plaats ik dat hier nogmaals.

De foto:

De gehate stem van Marga

Marga is een lieve vrouw van ongeveer 45 jaren jong. Ze heeft twee zoons, waarop ze erg trots is. Nog elk jaar gaat zij met haar gezin op vakantie naar Zuid-Frankrijk in hun eigen caravan. Hoewel haar man goed verdient, wilde Marga ook gewoon haar bijdrage leveren. Daarom werkt ze al sinds jaar en dag op de salarisadministratie van de NS. Daar is ze een gewaardeerd en geliefd collega.

Op een dag, enkele jaren geleden, verscheen Willem-Jan uit de bezemkast in de kelder van het hoofdkantoor van de NS. Willem-Jan was directeur van de afdeling Reizigersinformatie. Het belang van deze afdeling bleek wel uit het feit dat Willem-Jan ook meteen de enige medewerker was en dat zijn kantoorruimte anderhalf vierkante meter besloeg. De verlichting werkte nog met een trekkoordje aan een gloeilamp.

Alle begin is moeilijk

Dus je bent een schrijver. Je schrijft al je hele leven. Korte verhalen, langere verhalen, opdrachten, songteksten, gedichten… alles is de revue al gepasseerd. Maar nog nooit heb je een blog bijgehouden. Nog nooit heb je je bezig gehouden met dat kanaal waar zovelen hun gedachtenspinsels aan hebben toevertrouwd. En vandaag besluit je je eerste blog te schrijven.

De cursor knippert.