Joint Strike Fighter of hondenpoep; kies maar!

Wat is vervelender om in te zitten? Een Joint Strike Fighter of een verse berg hondenpoep? Ik heb wel een voorkeur, denk ik.

Volgende vraag; wat is voor u persoonlijk vervelender: de elf miljard die naar Oekraïne gaat of als uw kind huilend uit de speeltuin komt, omdat hij of zij geprikt is door woeste kluwen brandnetels en bereklauwen. En maakt u eens een keuze tussen aanpassing van de maximum snelheid op ’s lands snelwegen of het feit dat u uw eigen auto niet in uw eigen buurt kunt parkeren. Waarvan ligt u ’s nachts wakker: het aangepaste asielbeleid of het zesde grote evenement deze maand precies buiten uw slaapkamerraam?

Advertentie

De verloren kunst van het relativeren

In Nederland zijn discriminatie en racisme weer helemaal hot. Waarom? Omdat er enkelen zijn die menen dat een kinderfeestje een direct verband houdt met het slavernijverleden van Nederland en daardoor voelden ze zich persoonlijk gekwetst. Deze discussie is inmiddels zodanig uit de hand gelopen, dat ik mijn dochtertje alleen nog Sinterklaasliedjes laat fluisteren. In haar slaapkamer. Onder de deken. Niemand mag weten dat ze een racist is.

Het onderwerp is zelfs verworden tot een internationale discussie, nu de Verenigde Naties er een onderzoek naar gaat doen. Naar Sinterklaas dus. Op de burelen van de VN. Wegens discriminatie. De Verenigde Naties van deze Wereld. Zwarte Piet. Ik wilde dat ik erom kon lachen.

Hoe ik mij verloor in een wildernis

De zoon van de broer van de moeder van mijn vrouw heet Ruben Smit. Dat maakt dat hij van mij in feite helemaal niets is, maar van mijn vrouw is hij een volbloedneef. En de laatste paar weken is zijn naam een veelgehoord geluid in huize Bouwmeester. Mijn vrouw is namelijk trots. Bijzonder trots. Omdat haar neef iets heel bijzonders heeft gepresteerd. Iets dat uniek is in Nederland.

De deprimerende kunst van het nablussen

Witte rookwolken drijven kalm in de richting van het stadscentrum van Haarlem. Toen ik daar eerder vannacht de hond uitliet, hing er een duidelijke brandlucht. Niet de “plezierige” geur van brandend hout, die doet denken aan knapperende haardvuren en gezelligheid. Nee, dit was een chemische stank. Iets dat niet hoorde te branden ging in de vlammen op.

Bijna een jaar geleden stond ik ook al in de Waarderpolder te kijken hoe een bedrijfspand ten prooi viel aan vuur. Misschien ben ik een soort ramptoerist, maar ook ditmaal kon ik het niet nalaten om te gaan kijken. Niet dat ik alles laat vallen om maar zo veel mogelijk vlammen te zien. Ik heb eerst afgemaakt waar ik mee bezig was en zo’n twee uur nadat ik over de grote, uitslaande brand hoorde, ben ik op pad gegaan. Twaalf uur ’s nachts en te laat voor het echte vuurwerk.

De brand in haar volle kracht.

Inkomensafhankelijk, recht of onrecht

Die vuile Mark Rutte heeft het gewaagd om binnen de coalitiebesprekingen met het socialistische PvdA een compromis te sluiten. Jawel, de VVD-achterban flipt de pan uit en met kokend bloed spuwen ze het woord “inkomensafhankelijk” in het rond. De Televaag heeft als gouwe ouwe Marx Rutte uit de kast gehaald, wat natuurlijk een hilarische en buitengewoon geestige verbastering van zijn naam is. Want Marx is communist en Mark Rutte dus niet. Of toch wel?

De VVD-stemmers voelen zich massaal in de poepert genomen door dit plan dat “nooit de onderhandelingstafel had mogen verlaten”, aldus jonge VVD-ers en het liberaal wetenschappelijk centrum. Want geen goede rechtse, liberale gedachte. Vreemd dat je nergens hoort welke rechtse, liberale standpunten binnen het regeerakkoord door de PvdA zijn toegestaan. Als een duidelijk linkse met een duidelijk rechtse partij samen gaat reageren, krijg je simpelweg wat rood in je blauw en andersom. Zo gaat dat in ons politiek bestel; je neemt wat en je geeft wat. Deal with it.

Heeft u de juiste doden herdacht?

Het is bijna te onsmakelijk voor woorden. Een discussie voorafgaand aan de Nationale Dodenherdenking, over wie we wel en wie we niet mogen herdenken. ‘Alleen in Nederland,’ denk ik dan. Waar gaat het nog over. Toch zitten er zinvolle elementen in die discussie. In 2012 is een dodenherdenking simpelweg niet hetzelfde als in 1946. Maar wie bepaalt wat? En in hoeverre moet de officiële, traditionele organisatie en gedachte ook meegroeien?

Joods alleenrecht

Ik ga mij niet uitputten in het betonen van medeleven aan de Joodse gemeenschap. Het is voor ieder normaal mens klaarhelder aan welke gruwelijkheden zij als groep zijn blootgesteld tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dat soort dingen kan en mag niet gebeuren. Dat het toch is gebeurd, heeft diepe wonden achtergelaten bij onze Joodse medemens, hoe kan het ook anders. Maar een litteken geeft geen vrijbrief om als enige over de aard van je verwonding te treuren. Daarnaast zijn er ettelijke Nederlanders ook slachtoffer van de Duitse overheersing geweest, zonder dat dat omwille van hun religie was. Het kan dan ook simpelweg niet aan de Joodse gemeenschap zijn om invulling te geven aan een Nationale Dodenherdenking. Hoewel zwaar getroffen, zijn zij niet de enige slachtoffers. En toch drukken zij in mijn beleving soms de zwaarste stempel op hoe er herinnerd moet worden. Wat mij betreft zouden ze daarin best wat kunnen matigen en wat meer inlevingsvermogen jegens andersgetroffenen betonen.

Discussies

De discussies gingen de afgelopen weken over een gedicht ter ere van een Nederlandse SS-er, die in Rusland om het leven is gekomen. Een hele foute keuze, zo stelde Auke, maar desalniettemin treurde hij om het heengaan van zijn oudoom. Dat gedicht zou voorgedragen worden op de Dam, ware het niet boze Joodse belangenvertegenwoordigers daar een stokje voor staken. Daarnaast wilde men in Vorden ook een aantal aldaar begraven Wehrmacht-strijders herdenken. Ik heb begrepen dat men ervan uitgaat dat zij tegen hun wil in Duitse dienst zijn getreden, en dus ook slachtoffer zijn. Of wellicht denkt men dat. Hoe dan ook, ook hier werd een stokje voor gestoken.

Nationaal is nationaal

Ik heb er moeite mee om binnen de Nationale Dodenherdenking zo officieel stil te staan bij soldaten van de “tegenpartij”. Er is door Duitsland zo onnoemelijk veel leed berokkend en er zijn zoveel goede Nederlanders (Joods en anderszins) door hun toedoen om het leven gekomen, dat de Nationale Dodenherdenking eigenlijk niet veel ruimte kan bieden aan de grijstinten die elke oorlog rijk is. Natuurlijk was niet elke Duitser per definitie fout. En natuurlijk was niet elke Nederlander goed. De essentie lijkt mij dat wij moeten herdenken wie er stierf voor het terugwinnen en behoud van onze vrijheid. De vrijheid die wij zo koesteren. En hoezeer die Wehrmacht-soldaten misschien ook liever thuis zijn geweest; er bestaat best een kans dat zij in hun Hitlergrauwe uniform (met tegenzin?) een kogel hebben afgevuurd op een Nederlander. Een Nederlander die opkwam voor zijn medeburgers, voor de vrijheid, voor zijn land. En die Wehrmacht-soldaat zou binnen een nationale herdenking niet herdacht mogen worden. De oudoom van Auke heeft zijn rechten op een officiële herdenking al helemaal verbeurd.

Vrijheid van herdenken

Maar de criteria voor het herdenken van doden zijn in de loop der jaren verschoven. Ook eren wij hen die na de oorlog vielen, zelfs tot recent in Afghanistan aan toe. Zeventig jaar na dato weten we beter dan kort na de oorlog dat er grijstinten bestaan. De rauwe pijn van verse wonden is afgenomen tot een verstoord krabben aan littekens. Het merendeel van de Nederlanders die twee minuten zwijgen, hebben zelf geen oorlog meegemaakt. Kennen vrijheid alleen als een abstracte term, maar niet iets waar je echt voor kunt of hoeft te vechten. Laat onder die omstandigheden iedereen zelf kiezen welke doden ze herdenken. Kies een grijstint en gedenk de stervende Wehrmacht-soldaat, die liever thuis was gebleven. Of gedenk die oudoom, die om zulke misplaatste redenen zijn leven voor een dwaze utopie gaf. Ieder het zijne. Gedenk wie je wilt. Maar binnen de officiële plechtigheden moeten we bovenal de gedachte achter de dodenherdenking eer aan doen.

Zij die stierven voor mijn vrijheid, ik dank jullie.

Damschreeuwert

Gisteren was de Damschreeuwer te gast bij Pauw en Witteman. Met een zelfingenomen grijnsje verkwanselde deze meneer in pak in keurig Nederlands met een buitenlands accentje de verworvenheden in dit land. Hij had recht op vrijheid van meningsuiting, recht om te schreeuwen, geen verplichting om te zwijgen etc etc. Dit alles heeft hij kennelijk in een helder moment, tussen al zijn kroegtochten uitgekiend, als verklaring voor zijn onfatsoenlijke actie.

Weer weerpraatjes

Ik hou niet zo van babbelen over het weer. Meer dan genoeg mensen doen het en ik heb altijd het gevoel dat we over dat onderwerp maar wat klanken staan uit te wisselen. Smalltalk, koetjes en kalfjes, weerpraat. Je doet er niets aan en het gaat eigenlijk ook niet echt ergens over. Ik kies ervoor om te accepteren wat er van boven naar beneden komt vallen; zon, regen, sneeuw, wolken en vogelpoep. Alleen over dat laatste mag je klagen.

Wassen Hitler

Dus hier kun je wakker van liggen…

In Madame Tussauds in London heeft zich voor de ogen van een Israëlische familie een drama voltrokken. Bij het wassen beeld van Hitler hebben zij moeten aanschouwen hoe sommige bezoekers de noodzaak voelden om de Hitlergroet te brengen. De schande! Ernstig gekwetst hebben zij tegenover Israëlische media hun verhaal gedaan en een rel was geboren. Madame Tussauds heeft gereageerd met het aanstellen van een suppoost, die verdere respectloze misstanden en holocaustontkenningen moet voorkomen.

Je zou kunnen discussiëren of dit nou wel zo moet. Persoonlijk vind ik dat de Israëlische familie wel wat meer had kunnen relativeren. Als je op vakantie gaat naar Europa en je bent niet helemaal wereldvreemd, dan weet je dat we hier wat luchtiger omgaan met zaken die zeventig (!) jaar geleden zijn voorgevallen. Van wat overenthousiast grut dat zwaait naar een Adolf-vormige kaars zou ik niet wakker liggen.

De laatste (vrolijke) loodjes

De laatste uren komt er een gestage stroom positief nieuws uit Libië. Wat begon met enkele rebellentrucks in de buitenwijken van Tripoli, is inmiddels uitgemond in grootse volksfeesten en blijdschap alom. Alleen Khadaffi in zijn bunkertje weet nog niet dat zijn regime is gevallen. Pissig maar strijdlustig spreekt hij zijn volk toe; het volk dat buiten zijn teloorgang bejubelt.

Wanneer je de live-berichtgeving volgt, wordt er regelmatig gesproken over Khadaffi-nummer-zoveel, die door de rebellen is ingerekend. Keer op keer betreft het een zoon van de grote man, en niet de grote man zelf. Als ik het nieuws goed begrijp, heeft hij alleen maar capabele generaals voortgebracht. De een heeft een nog hogere functie dan de ander. Eigenlijk ongelooflijk dat zulk sterk genetisch erfmateriaal voor geboren leiderschap een landje als Libië niet in bedwang kan houden.